Suvremenu arhitekturu obilježava krajnja divergentnost pristupa formalnim pitanjima. Ta divergentnost se kreće u više suprotstavljenih pravaca koji ovise o različitim polazišnim točkama: od ideološke pozicije arhitekata do estetskih preokupacija.

Medijski eksponirana arhitektura sve je više obuzeta pojavnošću gradbenih tijela, bez obzira na to radi li se o redukciji oblika i tekstura ili njihovom bujanju. U oba slučaja iščitava se težnja da se arhitektura osmisli kroz formalnu singularnost i prepoznatljiv autorski rukopis. Štoviše, dobar dio istaknutih suvremenih arhitektonskih praksi znatno je obilježen promicanjem snažno naglašene autorske prepoznatljivosti, kako na planu koncepta, tako i na planu pojavnosti. Dok ta prepoznatljivost s jedne strane proizlazi iz tektoničkih razmišljanja o građenju, drugu krajnost predstavljaju arhitekti koji u prvi plan stavljaju proces nastanka forme ili autonomnost arhitektonskog jezika.